HERBA

HERBA

antiquis Ferba, a φέρβη Aeolico, pro φορβὴ, Hebr. boum enim pabulum est. Dan. c. 4. v. 32. herbâ, ut boves, te cibabunt. Et v. 33. Herbam, boum instar, comedebat. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 11. c. 31. Sed et priscis Aegyptiis herbas ac palustres caules radicesqueve quas gustu experti comprobastent, in esum placuisse, ac proin, in prisci victus memoriam, eâ herbâ, quam gramen dicunt, manibus decerptâ, Deos orare ad suam usqueve aetatem solitos, refert Diod. Sic. l. 1. c. 4. Hinc in coronas quoqueve adhibita, quibus victi victores donabant, Pindar. Pythior. Od. 4. Accius in Melegaro, Gaudent, currunt, celebrant, herbam conferunt, donant, tenent; pro se quisque cum corona clarum connectit caput etc. Erat nempe haec herbae traditio confessio eius, qui victus estet in loco herbido. Ipsam Obsidionalem Romanorum, non ex gramine solum, sed ex omni herbae genere, necti consuevisie, colligitur ex Plin. l. 22. c. 6. Nullae ergo herbae fuêre certaein hoc honore, sed quaecumque fuerant in periculi sede, quamvis ignbiles ingot aequeve honorem nobilem faciebant. Unde mos, in investituris praediorum terratumqueve, medio aevo, herbam usurpandi tradendiqueve fluxisse videtur, uti diximus supra, in voce Cespes. Nominatim certe investiturae per herbam et terram, qui cespes est, mentio occurrit in Formulis incerti Auctoris c. 20. Et in Consuet. Hanoviensi, cum appatitor feudum Vassalli piguori capit, herbam et wasonem de terra eruit, apud C. du Fresne ubi de Investitura. Aliud est herbas dare, in L. Salica tit. 21. §. 1. Si quis herbas alii dederit bibere et mortuus fuerit. Hîc enin veneficio seu veneficis potionibus alicui vitam vel mentem auferre, phrasis notat. Venenorum enim plura sunt genera, aliud ex radicibus herbarum contr ahitur etc. Quintil. Declam. 350. Claud. in Ruf. l. 1. Carm. 3. v. 149. et seqq.

——— Nec me latuêre ftuentes

Arboribus succi, funestarumqueve potestas

Herbarum ———

Cuiusmodi proin herbas super se habere, vetantur campiones, in L. Longob. l. 2. tit. 55. § 11. Vide C. du Fresne in Gloss. Transiit ad luxum herbarum usus, sequiori aevo, et formae gratiâ —— in corporibus suis aliquas exterarum gentium usos herbis, advertit animum, Plin. l. 22. c. 1. qui herbis quoqueve infici vestes, et parietes pingi consuevisse, notat c. seq. Imo ad supplicium, herbis enim quoqueve Eunuchos factos, dicemus infra in voce Thladias: ut de usu Magico nil dicam, de quo praeter id, quod dictum, multa habet idem Plin. l. 24. c. 17. toto etc. Hinc Herbaria Ars, quam a Chirone inventam, apud eund. legas l. 7. c. 56. et Herbarii, Scriptores qui περὶ τῶ βοτανῶν, de Herbis, aliquid memoriae prodidêre: quales complures iam olim inter Graecos Latinosqueve fuêre, eidem memorati l. 25. c. 2. Postea Herbarii dicti sunt οἱ Π῾ιζοτόμοι seu Βοτανολόγοι, qui Medicas herbas legebant vendebantqueve, ut ex Firmico dicimus, vide Salmas. ad Solin. p. 1051. Primi vero pinxêre Herbarum effigies atque ita subscripsêre effectus. Cratevas, Dionys. et Metrodor. teste Plin. ubi supra etc. Plura hanc in rem vide apud eund. toto hoct. praeterea Theophrast. et Dioscorid. ex medii et recentioris aevi Scriptoribus, Constautinum Imp. περὶ Γεωργίας, Matthiolum, Tabernaemontan. Salmas. ad Solin. Alios: ut et hîc passim.